Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/63

—   63   —

 — Bo kiedy zażądała pozwoleństwa królewskiego na zawarcie małżeństwa, król odmówił.
 — Odmówił?...
 — Tak, odmówił, chociaż sam hrabia de La Fere, którego król poważa, jak wiesz, za przysługi, jakie wyświadczył w przywróceniu na tron twojego brata i inne, prosił go o to usilnie.
 — A więc zakochani niech czekają, aż król zmieni zdanie; młodzi dosyć mają czasu.
 — A!... moja przyjaciółko — rzekł Filip, uśmiechając się z kolei — widać, że nie pojmujesz, o co chodzi.
 — Być może.
 — A wiesz co najwięcej rozczuliło króla?
 — Zatem król był rozczulony?...
 — Serdecznie.
 — Ale czem?... powiedz.
 — Przygoda nieco romantyczna.
 — Wiesz, jak lubię słuchać o podobnych przygodach, a ty mi każesz czekać!... — rzekła księżna z niecierpliwością.
 — A zatem...
 Tu książę przerwał na chwilę.
 — Słucham.
 — Pod dębem panna de La Valliere, sądząc, że jest sama z dwiema przyjaciółkami, zwierzyła im się ze swej miłości dla króla.
 — A!... — westchnęła księżna, zaczynając być niespokojną... — z miłości dla króla? Kiedyż to?
 — Przed godziną.
 Księżnę dreszcz przeszedł.
 — A o tej miłości nikt nie wiedział?...
 — Nikt.
 — Nawet król?...
 — Nawet król. Malutka ukrywała swoją tajemnicę, aż oto nagle tajemnica była od niej silniejsza i wymknęła się.
 — Od kogo wiesz o tej niedorzeczności?...
 — Tak jak wszyscy.