Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/64

—   64   —

 — A wszyscy od kogo?...
 — Od samej La Valliere, która wyznała tę miłość pannom Montalais i Tonnay-Charente swoim towarzyszkom.
 Księżna zadrżała i, w zapomnieniu, wypuściła rękę męża.
 — I król wiedział o tem?..
 — Otóż tu właśnie rozpoczyna się romantyczna strona owego zdarzenia. Król, ukryty z Saint-Agnanem poza dębem, wysłuchał całej rozmowy trzech sylfid, nie straciwszy z niej ani słowa.
 Na księżnie opowiadanie to bolesne uczyniło wrażenie.
 — Ależ ja widziałam się z królem wkrótce potem — wyrzekła nieostrożnie — i nic mi o tem zdarzeniu nie mówił.
 — Spodziewam się — wyrzekł książę z naiwnością triumfującego małżonka — przecież sam surowo nakazał, aby nikomu o tem nie mówiono.
 Księżna zwiesiła smutnie głowę. Straciła wewnętrzny spokój i postanowiła natychmiast rozmówić się z królem. Król zwykle dowiaduje się ostatni, co o nim mówią. To też, nie przeczuwając, iż księżna już wie o wszystkiem, był nader grzeczny i uprzejmy. Księżna czekała, aż pierwszy rozpocznie mówić o La Valliere; nie mogąc się atoli doczekać, zapytała wprost:
 — Jak się ma mała?...
 — Która mała?.. — zapytał, król.
 — La Valliere.... Czyś mi nie mówił, Najjaśniejszy Panie, iż zemdlała?...
 — Dotąd jeszcze nie przyszła zupełnie do siebie — odrzekł król z pozorną obojętnością.
 — Ale to zaszkodzi wieściom, które, Najjaśniejszy Panie, miałeś rozsiewać.
 — Jakim wieściom?...
 — Że się Wasza Królewska Mość nią zająłeś.
 — O, mam nadzieję, że to rozniesie się bez moich starań — odparł król z roztargnieniem.
 Księżna czekała jeszcze, czy jej król nie opowie zdarzenia pod dębem. Zamilczał jednakże o tem i pożegnał się, nie