Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/69

—   69   —

 — Zdawało mi się, że poznaję rękę pańskiego przyjaciela, pana de Wardes.
 — Kiedy tak, zaraz powracam — rzekł kawaler, zapominając o zamiarze szpiegowania.
 I wszedł na ganek pierwszego piętra; tymczasem dwie nieznajome znikły przy końcu dziedzińca. My udamy się za niemi, zostawiając kawalera, zajętego listami. Przybywszy pomiędzy klomby, pierwsza zatrzymała się nieco zdyszana i ostrożnie odchyliła zasłonę.
 — Czy daleko jesteśmy od tego drzewa?... — zapytała.
 — Tak, księżno; więcej niż o pięćset kroków; lecz niech księżna raczy przystanąć; bo dłużej tym krokiem iść niepodobna.
 — Masz słuszność.
 I księżna, albowiem ona to była, oparła się o drzewo.
 — Zobacz, panno — rzekła po chwilowem odetchnieniu — nic przede mną nie ukrywaj, powiedz prawdę.
 — O! księżno, ty już jesteś surową — rzekła dziewica wzruszonym głosem.
 — Nie, moja droga Tonnay-Charente, uspokój się, bo ja nic nie mam przeciw tobie, a zresztą, to wcale nie moja rzecz. Jesteście niespokojne, żeście rozmawiały pod tym dębem; lękacie się, czyście nie obraziły króla, a ja chcę was uspokoić, przekonywując się sama, czyście mogły być słyszane.
 — Tak, tak, księżno, król był tak blisko.
 — Ale przecież nie mówiłyście tak głośno, aby każdy wyraz mógł słyszeć?
 — Sądziłyśmy, że jesteśmy zupełnie same.
 — A było was trzy?
 — Tak, La Valliere, Montalais i ja.
 — Czy mówiłyście rzeczy nieprzyjemne dla króla?
 — Bynajmniej, księżno, bynajmniej. Jedna z nas nawet mówiła o królu bardzo pochlebnie.
 — To Montalais była tak nierozsądna?... — spytała księżna.
 — Nie, księżno, ona nic nie mówiła, ale La Valliere.
 Księżna zadrżała, jakby nową posłyszała wiadomość.