Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/86

—   86   —

błażający... my jesteśmy biedni i Fontainebleau nie da się porównać z Vaux.
 — Prawda — zimno odpowiedział Fouquet, który panował nad aktorami tej sceny.
 — Co chcesz, Jaśnie oświecony panie?... — mówił dalej Colbert, — działaliśmy tylko według naszych małych zasobów.
 Fouquet potwierdził to zdanie.
 — Ale — mówił dalej Fouquet — godnemby było przepychu pańskiego, abyś zaprosił Jego Królewska Mość do swoich pysznych ogrodów, które, jak mi się zdaje, kosztują sześćdziesiąt miljonów.
 — Siedemdziesiąt dwa.
 — Tem lepiej. To będzie przepyszne.
 — Ale czy pan sądzisz — mówił Fouquet — że Jego Królewska Mość zechce przyjąć moje zaproszenie?
 — Nie wątpię o tem!... — zawołał Colbert — i gotów jestem za to zaręczyć.
 — Zaproś... zaproś... — cicho wyrzekł Aramis.
 — Wobec tego — odpowiedział Fouquet — chcę wiedzieć, na który dzień mógłbym króla zaprosić.
 — Choćby na jutro.
 — Zgoda — rzekł nadintendent — panowie, chciałbym i was zaprosić; lecz wiecie, że król wszędzie jest u siebie, więc zaproszenie od Jego zawisło woli.
 Radosy szmer powstał w tłumie.
 Fouquet ukłonił się i odszedł.
 — Nędzniku dumny!... — szepnął za nim Colbert — zapraszasz, a wiesz, że to będzie kosztowało cię dziesięć miljonów.
 — Zniszczyłeś mnie — cicho rzekł Fouquet do Aramisa.
 — Ocaliłem — odparł Aramis, kiedy Fouquet wchodził na ganek i pytał, czy widzieć króla można jeszcze.