Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/91

—   91   —

względem duchownych i kobiet. Aramis zrozumiał, że jego posłuchanie skończyło się; pożegnał zatem króla przemową krótką i zwięzłą, prawdziwą przemową wiejskiego kapłana i wyszedł.
 — O!... to wybitna postać — mówił król, wiodąc za nim oczami, dopóki go mógł widzieć, a nawet wtedy, kiedy go już nie widział.
 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedział Fouquet — gdyby ten biskup miał gruntowną naukę, nikt nie byłby godniejszym...
 — Zatem nie jest uczony?...
 — Zamienił pałasz na stułę i to nieco zapóźno. Lecz nie przeszkadza to jedno drugiemu i jeżeli Wasza Królewska Mość pozwoli mi o nim kiedy pomówić...
 — I owszem, proszę cię o to... ale zanim będziemy mówili o biskupie, pomówmy wprzódy o sobie.
 — Czy o mnie, Najjaśniejszy Panie?...
 — Tak, powinienem cię pochwalić...
 — Nie umiem wyrazić Waszej Królewskiej Mości szczęścia, jakiego doznaję.
 — Tak, panie Fouquet. Rozumiem. Tak, byłem nieco przeciw tobie uprzedzony.
 — Wtedy wiele cierpiałem, Najjaśniejszy Panie.
 — Ale to minęło. Czy zauważyłeś?...
 — O, tak, Najjaśniejszy Panie; ale czekałem cierpliwie dnia, w którym się prawda wyjaśni. Zdaje mi się, że ten dzień nadszedł.
 — Więc wiedziałeś, że jesteś w mojej niełasce?...
 — Niestety... tak, Najjaśniejszy Panie.
 — I wiedziałeś dlaczego?...
 — Doskonale. Wasza Królewska Mość sądziłeś, że jestem trwonicielem grosza publicznego.
 — O!... nie, nie...
 — Albo raczej lichym administratorem. Nakoniec, Wasza Królewska Mość sądziłeś, że kiedy lud nie ma pieniędzy i król ich mieć nie będzie.