Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/92

—   92   —

 — A jednak dostarczyłeś ich poddostatkiem ostatniego miesiąca.
 — I mam jeszcze nietylko na zaspokojenie potrzeb, ale wszystkich życzeń Waszej Królewskiej Mości.
 — Bogu dzięki, panie Fouquet — rzekł król z wypogodzoną twarzą — już więcej nie będę cię doświadczał. Przez dwa miesiące niczego od ciebie nie będę żądał.
 — To ja będę korzystał z tego, aby zgromadzić pięć lub sześć miljonów, które w razie potrzeby posłużą na pierwsze wydatki wojenne.
 — Pięć, albo sześć miljonów!...
 — Rozumie się tylko na utrzymanie dworu.
 — Zatem sądzisz, panie Fouquet, że wojna jest możliwą?...
 — Myślę, że kiedy Bóg dał orłu szpony i dziób, on zapewne nie zaniedba pokazać ich światu.
 Król zarumienił się z radości.
 — W tych dniach — mówił — wieleśmy wydali; panie Fouquet, czy nie będziesz mnie za to łajać?...
 — Najjaśniejszy Panie, masz jeszcze dwadzieścia lat młodości i miljard na wydatki przez ten przeciąg czasu.
 — Miljard, to za wiele, panie Fouquet.
 — Będę oszczędzał, Najjaśniejszy Panie. Wasza Królewska Mość masz w Colbercie i we mnie dwóch szacownych ludzi. Jeden z nas będzie dostarczał pieniędzy i tym będę ja, jeżeli moje usługi będą miłe Waszej Królewskiej Mości; drugi będzie oszczędzał, a tym będzie pan Colbert.
 — Pan Colbert?... — zapytał król zdziwiony.
 — Zapewne, Najjaśniejszy Panie, pan Colbert liczy doskonale.
 Pochwała ta, oddana nieprzyjacielowi, natchnęła króla zaufaniem i podziwem.
 — Chwalisz więc pana Colberta?... — zapytał.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, chwalę: bo oprócz tego, że jest człowiekiem, mającym powagę, jest pełen poświęcenia dla Waszej Królewskiej Mości.