Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/93

—   93   —

 — Czy dlatego, że tylekroć sparaliżował twoje zamiary?... — zapytał król z uśmiechem.
 — Nieinaczej, Najjaśniejszy Panie.
 — Wytłumacz się jaśniej.
 — To rzecz nader prosta. Ja jestem do gromadzenia pieniądza, on zaś do zatrzymywania.
 — Dalej, dalej, panie nadintendencie!... cóż, u djabła, czy nic nie powiesz, coby naruszyło tę dobrą opinję?...
 — Administracyjnie, Najjaśniejszy Panie?
 — Tak.
 — Ani słowa, Najjaśniejszy Panie.
 — Czy naprawdę?...
 — Na honor, nie znam we Francji tęższego rachmistrza, niż pan Colbert.
 — A przecież — rzekł Ludwik XIV-ty — jakkolwiek tak oszczędny, urządzał on w Fontainebleau uroczystości, i zaręczam, panie Fouquet, nie przeszkadzał wydawaniu moich pieniędzy.
 Fouquet ukłonił się, nic nie odpowiadając.
 — Czy nie tak myślisz?... — zapytał król.
 — Ja widzę, Najjaśniejszy Panie, pan Colbert zawsze działa rozważnie i porządnie i zasługuje pod tym względem na pochwały Waszej Królewskiej Mości.
 Król pojął ukryty sens tej odpowiedzi; Fouquet uważał uroczystości w Fontainebleau za mało świetne, dzięki oszczędności Colberta.
 Ta część rozmowy, tak umiarkowanej i przyzwoitej, natchnęła króla nowem poszanowaniem dla charakteru człowieka i zdolności ministra. Fouquet pożegnał króla o godzinie drugiej zrana, a król położył się, nieco niespokojny, nieco zmieszany ukrytą nauką, jaką mu dano i pół godziny czasu potrzebował na przypomnienie sobie haftów, ozdób, iluminacyj i całego przepychu, zarządzonych przez Colberta. Wynikło stąd, że król, przechodząc myślą wszystko, co się działo od kilku dni, nie był zadowolony.