Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/95

—   95   —

 — Jakto?
 — Przecież już powiedziałem, że cię szukam.
 — Ty mnie?
 — Tak i złapałem cię na gorącym uczynku.
 — Wytłumacz się.
 — Jak opowiadałeś swoja miłość drzewom.
 — To prawda, nie przeczę — odpowiedział Guiche, śmiejąc się.
 — Dla ciebie to rzecz, zwyczajna.
 — Dla mnie?
 — Zapewne. Alboż nie jesteś protektorem każdej pięknej i dowcipnej kobiety?
 — Cóż, u licha, mi prawisz!
 — Rzeczy znane wszystkim, wiem o tem. Ale za pozwoleniem, i ja jestem zakochany.
 — Tem lepiej, kochany hrabio, cieszy mnie to: pójdź i opowiedz mi wszystko.
 Hrabia de Guiche, lękając się, chociaż może za późno, aby de Saint-Agnan nie zauważył oświetlonego okna, wziął go pod rękę i chciał odprowadzić.
 — O!... — rzekł tenże, opierając się nieco — nie wódź mnie po gęstym lesie, gdzie chłód i wilgoć, a jeżeli łaska, pozostańmy tu przy świetle księżyca.
 Następnie po chwili milczenia dodał:
 — Kochany hrabio, chciałbym, abyś mi powiedział parę słów o pewnej osobie, którą protegowałeś.
 — A którą kochasz?
 — Nie mówię: tak, ani nie; mój drogi, pojmujesz, że lada gdzie topić swojego serca nie można i że wprzód trzeba się przekonać.
 — To rzecz znana,, mój hrabio. Cóż dalej?
 — Idzie tu o pannę Tonnay-Charente.
 — Ja nigdy nie protegowałem panny de Tonnay-Charente.
 — Albożeś nie wprowadził panny de Tonnay-Charente do księżny?