Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/108

—   108   —

 — Ależ to bardzo źle spać, kiedy kto ma tak wielkie zmartwienie, jak panna?
 — A jakież ja mam zmartwienie?
 — Czyż nie rozpaczasz z powodu mojej nieobecności?
 — Ależ nie!... dostałeś pięćdziesiąt tysięcy liwrów i miejsce u króla.
 — Mniejsza o to!.. jesteś bardzo zmartwiona, że mnie nie widujesz tak często, jak dawniej, i jesteś nadewszystko w rozpaczy, żem stracił zaufanie u księżny, nieprawdaż?
 — O!.. tak, to prawda!
 — Otóż zmartwienie przeszkadza ci spać w nocy i dlatego też płaczesz, wzdychasz i ucierasz nos bardzo mocno, — dziesięć razy na minute.
 — Ależ, mój kochany, księżna nie może znieść najmniejszego hałasu.
 — Wiem o tem dobrze, i dlatego księżna, widząc tak mocną twoja boleść, nie omieszkała jak najprędzej usunąć cię od siebie.
 — Rozumiem!
 — Nareszcie!
 — Ale cóż potem będzie?
 — A to będzie, że La Valliere sama jedna, rozłączona z tobą, będzie w nocy jeszcze mocniej płakać i wzdychać, niżbyście to we dwie uczyniły.
 — A wtenczas przeniosą ją do innego pokoju.
 — O to właśnie chodzi.
 — No zacznij więc od dziś swoje jeremiady.
 — Nie zaniedbam.
 — I oświeć co do tego La Valliere.
 — Nie bój się, dość ona płacze pocichu.
 — Dobrze!... to teraz niech płacze głośno.
 Po tej rozmowie rozeszli się.