Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/112

—   112   —

 — Zaraz odpowiem na myśl pańską — rzekł Malicorne.
 — Jakto?... — podchwycił Saint-Agnan.
 — Bez wątpienia nie zrozumiałeś pan wcale tego, co mówiłem.
 — Przyznaję.
 — Zapewne wiesz pan, że pod mieszkaniami panien honorowych są pomieszczeni dworzanie króla i księcia.
 — Tak!.. gdyż Manicamp, de Wardes i inni tam mieszkają.
 — Tak!.. tak!... i podziwiaj pan teraz szczególność zdarzenia; właśnie dwa pokoje, przeznaczone dla pana de Guiche, są pod pokojami, w których teraz mieszkają Montalais i La Valliere.
 — Więc cóż stąd?...
 — A to, że pokoje te są wolne, gdyż pan de Guiche leży ranny w Fontainebleau.
 — Przysięgam panu, że nie zgadnę, na co to wszystko.
 — O!... gdybym ja miał szczęście być panem de Saint-Agnan, zgadłbym natychmiast.
 — I cóżbyś pan zrobił?
 — Zamieniłbym natychmiast pokoje, zajęte przeze mnie, na pokoje, niezajęte przez pana de Guiche!
 — Co też pan mówisz — rzekł dumnie Saint-Agnan — ja miałbym opuścić najzaszczytniejsze miejsce, to jest sąsiedztwo króla, przywilej udzielany tylko książętom krwi i parom. Ależ, mój kochany panie Malicorne, pozwól powiedzieć, żeś stracił zmysły.
 — Panie!... — odrzekł poważnie Malicorne. — Popełniasz dwa błędy, pierwszy, że mnie nazywasz de Malicorne, kiedy nazywam się tylko Malicorne, drugi, że przypisujesz mi utratę zmysłów.
 Potem, wyciągając papier z kieszeni, rzekł:
 — Posłuchaj pan!... a potem pokażę panu co tu jest.
 — Słucham — rzekł Saint-Agnan.
 — Wiesz pan, że księżna pilnuje tak La Valliere, jak Argus Nimfę Jo.
 — Wiem o tem.