Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/125

—   125   —

 — Ale ja również nie mogę iść do tych pokoi, czy pan de Guiche, czy pan de Saint-Agnan tam mieszka.
 — Dlaczegóż nie możesz, Ludwiko?
 — Ale to niepodobna, nie wypada.
 — Zdaje mi się, Ludwiko, że pod opieką króla wszystko jest podobne.
 — Pod opieką króla — rzekła z wzrokiem, pełnym miłości.
 — Przecież wierzysz mojemu słowu?
 — Wierzę wówczas, kiedy nie jesteś obecnym, kiedy do mnie mówisz, kiedy na ciebie patrzę, wówczas niczemu nie wierzę.
 — I czegóż potrzeba, ażeby cię zapewnić?
 — Wiem, że nieufność ta jest brakiem uszanowania dla króla. Ale Wasza Królewska Mość nie jesteś dla mnie królem.
 — Chwała Bogu. Ale słuchaj, obecność trzeciej osoby upewni cię?
 — Obecność pana de Saint-Agnana. Tak.
 — Doprawdy, Ludwiko, ta nieufność jest dla mnie bolesną.
 La Valliere nic nie odpowiedziała i, patrząc tylko przenikliwym wzrokiem na Ludwika, rzekła do siebie:
 — Niestety!... nie ciebie ja unikam i nie na ciebie padają moje podejrzenia.
 — Zgadzam się więc na to — rzekł król z westchnieniem — i zaręczam ci, że pan de Saint-Agnan, który jest tak szczęśliwy, że mu ufają, będzie zawsze obecny naszym rozmowom.
 — Prawdaż to, Najjaśniejszy Panie?
 — Jakem szlachcic. Ale ty z twojej strony...
 — Czekaj, Najjaśniejszy Panie!... to jeszcze nie wszystko.
 — Czy jeszcze jest co, Ludwiko?...
 — O!... bez wątpienia, więcej cierpliwości, Najjaśniejszy Panie, bośmy jeszcze nie wszystko ułożyli.
 — Rozdzierasz moje serce.
 — Rozumiesz sam to dobrze, Najjaśniejszy Panie, że rozmowy te, przynajmniej wobec pana de Saint-Agnan, powinny mieć jakiś rozsądny cel.
 — Cel rozsądny?... — rzekł król tonem słodkiego wyrzutu.