Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/13

—   13   —

 — Co do drugiego konia, nie trudno mi go oznaczyć, bo został na polu bitwy.
 — Dlaczego zdechł?
 — Otrzymał kulę w skroń.
 — Czy to była kula karabinowa, czy pistoletowa?
 — Pistoletowa, Najjaśniejszy Panie. Zresztą, z rany konia, odgadłem taktykę tego, który go zabił; pojechał on za cieniem drzewa, aby przeciwnika wziąć z boku; szedłem jego śladami po trawie.
 — Karego konia?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Mów dalej, panie d‘Artagnan.
 — Teraz, kiedy Wasza Królewska Mość zna stanowisko dwóch przeciwników, muszę się udać za tym, który pojechał galopem.
 — Dobrze.
 — Koń jeźdźca, który nacierał, został odrazu zabity.
 — Skąd możesz wiedzieć o tem?
 — Jeździec nie miał czasu zsiąść i upadł razem z nim. Widziałem ślad nogi, która z trudnością wyciągał z pod konia. Ostroga, przyciśnięta ciężarem zwierzęcia, zorała ziemię.
 — Dobrze, i cóż uczynił podniósłszy się?
 — Poszedł wprost na przeciwnika.
 — Który wciąż stał na ścieżce?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie. Następnie, przebywszy pewną odległość, zatrzymał się, znać dwie jego pięty, jedna przy drugiej, strzelił i chybił przeciwnika.
 — A skąd wiesz, że chybił?
 — Znalazłem kapelusz, przestrzelony kulą.
 — A! to mamy dowód!... — zawołał król.
 — Niedostateczny, Najjaśniejszy Panie — obojętnie odpowiedział d‘Artagnan — jest to kapelusz bez cyfr i herbów, pióro czerwone jak u wszystkich; kapelusz i galon niczem się nie odznaczają.
 — A człowiek z przestrzelonym kapeluszem, czy strzelił drugi raz?