Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/130

—   130   —

 — Ze słów twoich wynika wszakże, iż będziesz zarazem i przyjaciółką księżny?...
 — Niezawodnie!... Czyż ci to przeszkadza?...
 — Nie — odrzekła La Valliere zamyślona, gdyż ta cyniczna otwartość wydawała się jej obrazą godności kobiety i przyjaźni.
 — To dobrze, bo w przeciwnym razie byłabyś bardzo nierozsądną.
 — A więc będziesz mi pomagała?...
 — Z zupełnem poświęceniem się, a nadewszystko, jeżeli i ty zechcesz mi dopomagać.
 — Mówisz, jakbyś nie znała mego serca — podchwyciła La Valliere, patrząc z zadziwieniem na Montalais.
 — O!... moja kochana Ludwiko, od czasu, jak jesteśmy u dworu, bardzośmy się obie zmieniły.
 — Jakto?...
 — Rzecz bardzo prosta. Czyż byłaś w Blois drugą królową Francji?...
 La Valliere zaczęła płakać. Montalais spojrzała na nią szczególnym wzrokiem i rzekła zcicha:
 — Biedna dziewczyna.
 Potem, niby poprawiając się:
 — Biedny król!... — rzekła.
 I, pocałowawszy Ludwikę, wróciła do swego pokoju, gdzie na nią czekał Malicorne.