Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/134

—   134   —

 — Przyrzekam, lecz jest to już wszystko, co mogę na teraz przyrzec.
 Król, popatrzywszy jeszcze na portret i nie mogąc napaść wzroku widokiem oryginału, wskazał kilka poprawek malarzowi i wyszedł. Saint-Agnan pożegnał malarza. Zaledwie ten się oddalił, wszedł Malicorne, którego Saint-Agnan przyjął z otwartemi rękami, ale trochę ze smutkiem. Chmura, co zakryła słońce królewskie, zaćmiła także i jego wiernego satelitę. Malicorne spostrzegł to odrazu.
 — O! panie hrabio, jakżeś smutny?
 — Alboż nie mam powodu nim być, kochany panie Malicorne? Wyobraź sobie, że król nie jest jeszcze zadowolony.
 — Nic dziwnego. Na schadzce miłosnej zamiast dwóch, było was cztery osoby! Jakto, i pan tego nie odgadłeś, panie hrabio?
 — A jakże mogłem odgadnąć, kiedy właśnie co do tego spełniłem tylko rozkaz i życzenie królewskie.
 — To Najjaśniejszy Pan chciał pana mieć przy sobie?
 — A tak.
 — I czy Najjaśniejszy Pan chciał także mieć malarza, którego spotkałem wychodzącego?
 — Wymagał tego, panie Malicorne, wymagał.
 — O!... teraz rozumiem, że Jego Królewska Mość był niezadowolony.
 — Niezadowolony z tego, że tak dokładnie wykonano jego rozkazy?
 Malicorne poskrobał się w głowę.
 — O której godzinie — zapytał — król zapowiedział swoją bytność u pana?...
 — O drugiej.
 — I pan oczekiwałeś na króla?...
 — Od wpół do drugiej.
 — A!... doprawdy!
 — A to byłoby ślicznie, być niepunktualnym przy rozkazie królewskim.