Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/135

—   135   —

 Malicome pomimo należnego uszanowania dla Saint-Agnana, wzruszył ramionami.
 — A czy malarza król obstalował także na drugą godzinę?...
 — Nie, lecz ja go już tu miałem od południa, lepiej bowiem, aby malarz czekał dwie godziny, niż król choćby minutę!...
 Malicorne zaczął się śmiać.
 — Nic, kochany panie Malicorne, nie śmiej się ze mnie, lecz powiedz raczej, co o tem myślisz?...
 — Wymagasz pan tego?
 — Ja błagam nawet o to.
 — Jeżeli chcesz, panie hrabio, ażeby król był zadowolony, to, gdy przyjdzie tu jutro, a ty tutaj będziesz, wymyśl sobie jaki konieczny interes, ażeby wyjść.
 — A!... a!...
 — Choćby na dwadzieścia minut.
 — Jakto?... zostawić mam króla samego przez dwadzieścia minut?... — rzekł Saint-Agnan przestraszony.
 — No, jeżeli tak się pan przerażasz, to przypuść, żem nic nie mówił — rzekł Malicorne, zwracając się ku drzwiom.
 — Nie, nie, owszem, kochany panie Malicorne, dokończ pan, ja już trochę pojmuję. A co z malarzem?...
 — Malarz powinien się spóźnić o pół godziny.
 — O pół godziny?
 — Tak, o pół godziny.
 — Ha!... zrobię, jak pan mówisz.
 — A ja przekonany jestem, że będziesz pan z tego zadowolony. Czy wolno mi będzie przyjść jutro i dowiedzieć się, co się stało?...
 — Zapewne.
 — A zatem mam zaszczyt pożegnać pana hrabiego.
 I Malicorne wyszedł.
 — To pewne, że ten chłopiec ma więcej dowcipu, niż ja — rzekł Saint-Agnan z głębokiem przekonaniem.