Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/14

—   14   —

 — Najjaśniejszy Panie, on już zużył dwa strzały.
 — Skądże wiesz o tem?
 — Znalazłem przybitki pistoletowe.
 — A z kulą, która nie zabiła konia, co się stało?
 — Porwała pióro u kapelusza temu, w którego była wymierzona i oberwała kawałek osiczyny po drugiej stronie łączki.
 — Więc mężczyzna na karym koniu był rozbrojony, a jego przeciwnik miał jeszcze dwa strzały?
 — Najjaśniejszy Panie, kiedy jeździec, pozbawiony konia, podnosił się, drugi nabijał broń. Tylko był pomieszany nabijając, i ręka mu drżała.
 — A ty skąd to odgadujesz?
 — Połowę ładunku wysypał na ziemię i upuścił stempel, nie mając czasu założyć go w pistolet.
 — Panie d‘Artagnan, to co mówisz jest cudowne.
 — Jest to tylko skutek skupionej uwagi, Najjaśniejszy Panie, i każdy żołnierz znać się na tem powinien.
 — Zdaję się, że wszystko widzę, jakbym tam był.
 — W rzeczy samej, tak się dziać musiało, z małemi tylko zmianami.
 — Teraz powróćmy do rycerza, wysadzonego z konia, mówiłeś, że szedł na swojego przeciwnika, gdy ten nabijał pistolet?
 — Tak, ale w chwili, kiedy mierzył, drugi strzelił.
 — A!... — zawołał król — a strzał?
 — Był okropny, Najjaśniejszy Panie, jeździec upadł na twarz, zrobiwszy trzy kroki naprzód.
 — Gdzież go trafiono.
 — W dwa miejsca: najprzód w prawą rękę i tym samym strzałem w piersi.
 — Ale, jak to możesz zgadnąć?... — zapytał król pełen podziwienia.
 — O! to rzecz bardzo prosta; kolba pistoletu była skrwawiona i widać ślad kuli, która się odbiła, Raniony, według wszelkiego prawdopodobieństwa, ma serdeczny i mały palec urwany.
 — Co do ręki zgadzam się ależ ta rana w piersi?