Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/140

—   140   —

nieprawdaż? Byłoby bowiem nieszlachetnie z twej strony nie przyznać się do tego?
 — Przyznaję.
 Mary patrzyła na niego. Był tak skromny i piękny, w oczach błyszczała tak szczera otwartość, że nie mogło przyjść na myśl kobiecie takiej, jaka była Miss Mary, ażeby młodzieniec ten był niegrzecznym, lub niedorzecznym. Widziała tylko, iż w sercu jego jest szczera miłość dla innej kobiety.
 — A! rozumiem — rzekła — jesteś pan zakochany... we Francji?
 Raul skłonił się.
 — I książę wie o tej miłości?
 — Nikt o tem nie wie — odpowiedział Raul.
 — A dlaczegóż pan mi o tem mówisz?
 — Pani!
 — No, powiedz pan!
 — Nie mogę.
 — A więc ja panu powiem. Nie chcesz mi pan powiedzieć nie dlatego, iż jesteś teraz już przekonany, że nie kocham księcia, ale że sądzisz, iż mogłabym ciebie pokochać, a jesteś człowiekiem, pełnym delikatności; zamiast więc przyjąć rękę, którą ci podaję choćby dla chwilowej zabawy, zamiast odpowiedzieć uśmiechem na mój uśmiech, wolałeś, chociażeś młody a ja piękna, powiedzieć: „Kocham we Francji“. Dziękuję ci, panie de Bragelonne, jesteś człowiekiem szlachetnym, i ja jeszcze bardziej cię kocham... przyjaźnią. Teraz nie mówmy o mnie, ale o tobie. Zapomnij, że Mary Graffton o sobie mówiła. Powiedz mi pan, dlaczego jesteś smutnym, szczególnie od dni kilku.
 Raul, wzruszony jej głosem słodkim i smutnym, nie był w stanie jej odpowiedzieć.
 Mary jeszcze raz przyszła mu z pomocą.
 — Winieneś mnie pan żałować — wyrzekła. — Matka moja była Francuską. Mogę więc śmiało ci powiedzieć, że i ja z serca jestem Francuską, Lecz nad moją wesołością zawisła