Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/142

—   142   —

 — I cóż pan myślisz czynić?... — spytała dziewica ze ściśniętem sercem.
 — Król przysłał mnie tu, i nie odwołał rozkazu — odparł krótko Bragelonne.
 Mary zmarszczyła brwi w zamyśleniu.
 — I pan zostajesz — zapytała.
 — Muszę.
 — Książę nadchodzi, więc przerwijmy tę rozmowę.
 W istocie Buckingham, ukazał się na końcu ulicy i, uśmiechając się, zbliżył do rozmawiających i podał im ręce.
 — I cóż, porozumieliście się?... — spytał.
 — Co do czego?... — spytała Miss Graffton.
 — A co do tego, co ciebie może, kochana Marjo, uszczęśliwić, Raula zaś uczynić mniej nieszczęśliwym.
 — Nie rozumiem cię, milordzie — rzekł Raul.
 Mary chwilę się zastanowiła.
 — Milordzie!... — rzekła — pan de Bragelonne jest szczęśliwy. Kocha i jest wzajemnie kochany.
 — Kocha tak, wiem o tem. Lecz kocha kobietę, niegodną jego — rzekł spokojnie Buckingham.
 Miss Mary Graffton krzyknęła; krzyk ten, nie mniej jak wyrazy, wymówione przez Buckinghama, wywołały na twarzy Bragelonna bladość pognębienia i dreszcz przestrachu.
 — Książę!... zawołał tenże — wymówiłeś wyrazy, które natychmiast jadę sprawdzić w Paryżu.
 — Pan nie masz prawa odjechać, bo się nie opuszcza służby królewskiej dla kobiety.
 — A więc powiedz mi pan wszystko!...
 — Chętnie!... Ale zostaniesz pan.
 — Zostanę, jeżeli mi wszystko powiesz otwarcie.
 Właśnie Buckingham miał mówić, kiedy spostrzegli na przeciwległym końcu ulicy lokaja królewskiego, poprzedzającego kurjera, jak się zdawało z ubioru, tylko co przybyłego.
 — Kurjer z Francji. Kurjer od księżny!... — krzyknął Raul, poznając barwę.
 Lokaj i kurjer udali się do króla.