Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/149

—   149   —

 — Ktoś czeka na mnie na górze!... Ludwiku!... Ludwiku!... czy nie słyszysz?...
 — O!... czyż nie jesteś tą, na którą ja czekam?... — rzekł król z czułością — niech inni odtąd na ciebie czekają.
 Szmer znowu się odezwał.
 — Słyszę głos Montalais — rzekła.
 I prędko weszła na schody.
 Król postępował za nią, nie mając siły jej opuścić i okrywając pocałunkami jej ręce.
 — Tak, tak — powtórzyła La Valliere, kiedy już połową ciała była w swoim pokoju — tak, to Montalais mnie woła, musiało się stać coś bardzo ważnego.
 — Idź, moje bóstwo — wyrzekł król — i powracaj prędko.
 — O!... ale nie dzisiaj. Do widzenia, do widzenia.
 I schyliła się raz jeszcze, aby uściskać kochanka, potem wymknęła się.
 Montalais czekała istotnie niespokojna i blada.
 — Prędko, prędko — rzekła — już nadchodzi?...
 — Kto taki, kto nadchodzi?...
 — Raul — rzekła Montalais.
 — Tak, to ja — wyrzekł głos radosny na ostatnich stopniach wielkich schodów.
 La Valliere wydała okropny krzyk i padła na krzesło.
 — Oto jestem, jestem kochana Ludwiko — rzekł Raul, przybiegając — o!... wiedziałem dobrze, że mię zawsze kochasz.
 La Valliere chciała coś mówić, lecz, zdołała zaledwie wyrzec:
 — Nie, nie.
 I padając na ręce Montalais, rzekła:
 — Nie zbliżaj się do mnie.
 Montalais dała znak Raulowi, który stał jak skamieniały we drzwiach, nie mogąc nawet kroku postąpić.
 Potem rzucając oczyma na parawan, rzekła:
 — O, nieroztropna, nawet klapy nie zamknęła.
 I podążyła w narożnik pokoju, aby zasłonić otwór parawanem, a potem zamknąć klapę. Lecz z otworu wyskoczył król,