Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/157

—   157   —

 — Cóż takiego?
 — Wiesz bowiem dobrze, że o wszystkiem myślę.
 — O tak, wiem.
 — Umiesz po hiszpańsku?
 — Każdy francuz, co należał do Frondy, zna ten język.
 — Mieszkałeś we Flandrji?
 — Trzy lata.
 — Bawiłeś w Madrycie?
 — Piętnaście miesięcy!
 — A więc, skoro zechcesz, możesz się naturalizować w Hiszpanii.
 — Czy i pani tak myślisz!... — rzekł Aramis z dobrodusznością, która zawiodła księżnę.
 — Bez wątpienia... Dwa lata mieszkania i znajomość języka nadają do tego prawo. A tyś mieszkał trzy lata i pół, zatem o piętnaście miesięcy więcej.
 — Do czegóż więc zmierzasz, kochana księżno?
 — Do tego. Jestem bardzo dobrze z królem hiszpańskim.
 — I ja także nieźle — pomyślał Aramis.
 — Czy chcesz, ażebym prosiła dla ciebie u króla o następstwo po Franciszkaninie?
 — Ależ, księżno!
 — Może już je masz?
 — Nie, daję słowo.
 — A więc mogę ci zrobić tę przysługę?
 — Nie, księżno, dziękuję.
 Zamilkła.
 — Pewno już mianowany — pomyślała.
 — Jeżeli mi tak krótko odmawiasz, to nie ośmielę się czegokolwiek żądać od ciebie!
 — O, żądaj, pani, owszem.
 — Żądać... nie mogę, jeżeli nie masz mocy udzielenia mi tego.
 — O ile tylko będę mógł, uczynię. Żądaj pani, proszę.
 — Potrzebuję pewnej sumy pieniędzy, ażeby podnieść Dampierre.