Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/159

—   159   —

 — O!... gdybym chciała źle a nie dobrze zrobić — rzekła pani de Chevreuse — zamiast żądać od jenerała zakonu albo od pana Fouquet pięciuset tysięcy liwrów, których potrzebuję...
 — Pięćset tysięcy liwrów!
 — Nie więcej. Czy uważasz sumę za wielką? Przecież dla wyrestaurowania Dampierre najmniej tyle potrzeba.
 — Zapewne.
 — Mówię zatem, że, zamiast prosić o tę sumę, poszłabym do mojej dawnej przyjaciółki królowej matki; listy jej męża, signora Mazariniego, posłużyłyby mi za przewodnika i prosiłabym ją o tę drobnostkę, mówiąc: Chcę mieć zaszczyt, aby przyjąć Waszą Królewską Mość w Dampierre; pozwólże mi Wasza Królewska Mość uczynić Dampierre godnem jej przyjęcia.
 Aramis nie odpowiedział ani słowa.
 — No — rzekła — o czemże myślisz?
 — Robię dodawanie — rzekł Aramis.
 — A pan Fouquet odejmowanie; ja zaś próbuję mnożenia. O!.. doskonaliśmy rachmistrze!... i moglibyśmy się łatwo porozumieć.
 — Pozwolisz mi trochę zastanowić się nad tem?... — rzekł Aramis.
 — Nie, w podobnym przedmiocie, pomiędzy takimi jak my ludźmi, odpowiada się tylko: tak lub nie, i to natychmiast.
 — To jakieś sidła — pomyślał biskup. — Niepodobna, aby Anna Austrjacka mogła słuchać takiej kobiety.
 — A więc?... — rzekła księżna.
 — Ja bardzo byłbym zdziwiony, gdyby pan Fouquet mógł mieć teraz do rozporządzenia pięćset tysięcy liwrów.
 — To nie mówmy więcej o tem, a Dampierre trzeba wyrestaurować jakkolwiekbądź.
 — Zdaje mi się, że co do tego nie będziesz pani zakłopotaną?
 — Ja nigdy nie jestem zakłopotaną.
 — Zapewne królowa zrobi dla pani to, czego nadintendent nie może.
 — Bez wątpienia... Ale powiedz mi, czyby nie było lepiej, gdybym ja sama pomówiła z panem Fouquet o tych listach.