Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/16

—   16   —

 — Poleciłeś mi, Najjaśniejszy Panie, podać objaśnienia o walce i znasz je. Czy polecisz mi aresztować przeciwnika, pana de Guiche? wykonam to, ale nie rozkazuj mi donosić, bo będę nieposłuszny.
 — Zatem go aresztuj.
 — Proszę, Najjaśniejszy Panie, wymień jego nazwisko.
 Ludwik tupnął nogą. Następnie, po chwili rozwagi:
 — Dziesięć, dwadzieścia, sto razy masz słuszność — rzekł.
 — Tak myślę, Najjaśniejszy Panie, i jestem szczęśliwy, że Wasza Królewska Mość podziela moje przekonanie.
 — Jeszcze jeden wyraz. Kto dał pomoc panu de Guiche?
 — Nie wiem.
 — Ale mówisz o dwóch mężczyznach... zatem jeden z nich był świadkiem?
 — Nie było świadka. Co więcej... Kiedy pan de Guiche upadł, przeciwnik jego uszedł, nie dając mu żadnej pomocy.
 — Nędznik!
 — Jest to skutek twoich rozkazów, Najjaśniejszy Panie! Kiedy się kto potyka, a uniknie śmierci pragnie i drugi raz ujść przed nią. Do djabła! pamiętają pana de Bouteville.
 — Ale wtedy staje się podłym.
 — Bynajmniej, tylko roztropnym.
 — Zatem uciekł?...
 — Uciekł, jak tylko koń mógł go unieść.
 — W jakim kierunku?
 — Do zamku.
 — A dalej?
 — Miałem honor powiedzieć Waszej Królewskiej Mości, że dwóch ludzi przyszło pieszo, i oni to przyprowadzili pana de Guiche.
 — Jaki masz dowód, że ci ludzie przybyli po walce?
 — Dowód oczywisty. W czasie walki deszcz przestał padać, ziemia nie wciągnęła go jeszcze w siebie i była wilgotna. Stopy więzły; ale po walce, kiedy Guiche upadł, ziemia stężała i stopy mniej zapadały.
 Ludwik klasnął w ręce na znak podziwienia.