Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/160

—   160   —

 — Rób pani, jak ci się podoba. Ale pan Fouquet jest, albo nie jest winnym; jeżeli jest, to tyle ma dumy, że się sam przyzna; jeżeli zaś nie, bardzo się obrazi podobną pogróżką.
 — Dowodzisz, jak anioł.
 I, mówiąc to, księżna powstała.
 — Zatem idziesz pani oskarżać pana Fouqueta przed królową?
 — Oskarżać... a!.. to brzydkie słowo. Ja oskarżać nie będę, mój przyjacielu. Jestem przeciwko panu Fouquet, i nic więcej.
 — Jeżeli pani zaszkodzisz panu Fouquet, on pani także się odwzajemni.
 — Cóż robić!
 — I będzie miał do tego prawo.
 — Pewno...
 — A ponieważ jest w stosunkach z Hiszpanją, tam wiec znajdzie broń.
 — Chcesz zapewne mówić, że będzie także w bardzo dobrem porozumieniu z jenerałem Jezuitów?
 — I to może nastąpić.
 — A wtenczas wstrzymają mi pensję, którą od nich pobieram.
 — Boję się tego.
 — Mniejsza o to!.. Mój kochany, po czasach Richeliego, Frondy i wygnania, czegóż więcej może się obawiać księżna de Chevreuse?
 — Jednakże pensja wynosi czterdzieści osiem tysięcy liwrów.
 — Niestety!... wiem o tem dobrze.
 — Tembardziej, jeżeli strony są w nieporozumieniu, dotknąć to może także i przyjaciół twoich i nieprzyjaciół.
 — Chcesz zapewne powiedzieć, że się dostanie i biednemu Laicques.
 — Więcej niż pewne, mościa księżno.
 — O! on dostaje zaledwie dwanaście tysięcy liwrów pensji.
 — Prócz tego król hiszpański, mając tak obszerne stosunki, za poradą pana Fouqueta może się postarać o wsadzenie pana Laicques do jakiej twierdzy.