Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/167

—   167   —

 Księżna wyciągnęła z za gorsa spłaszczona paczkę.
 — Czytaj pan — rzekła.
 Colbert z chciwością rzucił się na nie i prawie je pożerał.
 — Cudownie!... — rzekł.
 — Zdaje mi się, że to dość jasne.
 Colbert zamyślił się.
 — Jest jeszcze jedna okoliczność, nad którą oboje nie zastanowiliśmy się — rzekł wreszcie.
 — Jakaż?...
 — Pan Fouquet może być potępiony tylko drogą procesu.
 — Tak.
 — Trzeba go publicznie zawstydzić.
 — Tak!... A więc?...
 — A więc, nie można mu ani wytoczyć procesu, ani go zawstydzić!...
 — Dlaczego?...
 — Dlatego, że jest generalnym prokuratorem parlamentu, gdyż wszystko we Francji, administracja, wojsko, sprawiedliwość, handel, wszystko to połączone jest łańcuchem jedności, czyli, jak mówią, duchem stowarzyszenia. A tak, pani, nigdy parlament nie ścierpi, aby jego naczelnik pociągnięty był przed sąd, a choćby to z rozkazu królewskiego nastąpiło, nigdy on nie będzie potępionym.
 — A!... panie Colbert, to już do mnie nie należy.
 — Wiem pani!... ale to do mnie należy i o wiele zmniejsza wartość interesu. Nacóż mi może służyć dowód zbrodni, kiedy nie można potępić winowajcy.
 — Przypuśćmy, że pan Fouquet utraci tylko posadę nadintendenta.
 — To właśnie jest główne — wykrzyknął Colbert, a ponure jego rysy zabłysły w tej chwili ogniem szczerej nienawiści.
 — A!.. a!... panie Colbert — rzekła księżna — nie wiedziałam, że jesteś tak czułym na wrażenie, dobrze, bardzo dobrze. Ale ponieważ panu potrzeba czegoś więcej, niż mogę mu udzielić, nie mówmy więcej o tem.
 — I owszem, mówmy o tem. Ale dowody...