Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/168

—   168   —

 — Tak, potrzebne są każdemu, kto chce rzetelnie zapłacić. Wieleż mi pan dajesz?...
 — Dwakroć sto tysięcy liwrów.
 Księżna roześmiała się, poczem rzekła:
 — Czekaj!...
 — Pani przystajesz?...
 — Jeszcze nie, gdyż mam inne obrachowanie.
 — Jakie?...
 — Dasz mi pan 300,000 tysięcy liwrów.
 — Nie wiem.
 — No, jak pan chcesz, i to jeszcze nie koniec.
 — Jeszcze!... tego już za wiele, mości księżno!...
 — O!... nie za wiele, jak się panu zdaje, gdyż nie o pieniądze tu idzie.
 — A o cóż więc?...
 — O przysługę!... wiesz pan, żem zawsze kochała królowę.
 — Cóż stad?...
 — Chce się z nią widzieć?...
 — Z królową?...
 — Tak, panie Colbert, z królowa, która wprawdzie oddawna nie jest już moją przyjaciółką, ale może się nią stać, jeśli się jej poda do tego sposobność.
 — Jej Królewska Mość nie przyjmuje nikogo. Bardzo jest cierpiącą, a paroksyzmy jej cierpienia coraz są częstsze. Przecież to rak, choroba nieuleczalna.
 — Ależ nie wierz pan temu. My we Flandrji mamy wiele podobnych chorób. Chłop flamandzki jest trochę dzieckiem natury, on nie ma żony, ale ma samicę.
 — Cóż stąd, pani?...
 — Otóż kiedy on pali fajkę, żona pracuje, nosi wodę, ładuje produktami muły, osły, albo i siebie, mało się strzegąc, i nieraz się potrąci o to lub owo, a często nawet jest bitą. Rak najczęściej pochodzi z uderzenia.
 — Prawda.
 — Otóż flamandki nie umierają z tego. Kiedy już bardzo cierpią, szukają lekarstwa. A Beginki z Bruges, zakonnice, są