Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/17

—   17   —

 — Panie d‘Artagnan — rzekł — jesteś najzręczniejszym człowiekiem w mojem państwie.
 — Tak myślał i, pan Richelieu, a mówił pan Mazarini, Najjaśniejszy Panie.
 — Teraz pozostaje nam przekonać się, czy przezorność twoja nie myli się.
 — Człowiek się myli, Najjaśniejszy Panie, errare humanum est — dodał filozoficznie muszkieter.
 — Ale ty nie należysz do ludzkości, panie d’Artagnan, bo sądzę, że się nigdy nie mylisz.
 — Wasza Królewska Mość mówił, że przekonamy się.
 — Tak.
 — Ale jakim sposobem, jeżeli wolno zapytać?...
 — Pan Manicamp.
 — A! pan Manicamp zna tajemicę?...
 — Guiche nie ma tajemnic dla pana Manicampa.
 D‘Artagnan potrząsnął głową.
 — Powtarzam, że nikt nie był obecny przy walce, i jeżeli pan Manicampa.
 D‘Artagnan potrząsnął głową.
 — Powtarzam, że nikt nie był obecny i, jeżeli pan Manicamp nie jest jednym z tych, którzy go przyprowadzili...
 — Ciszej — rzekł król — otóż i on nadchodzi; zostań i słuchaj uważnie.
 W tej samej chwili Manicamp i pan Saint-Agnan ukazali się na progu.