Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/174

—   174   —

 — Właśnie o tym samym, kochany radco.
 — Niezły masz gust, jaśnie wielmożny panie, ale ażeby towar kupić, trzeba najprzód, ażeby był do sprzedania.
 — Zdaje mi się, że ta posada wkrótce będzie do sprzedania...
 — Do sprzedania prokuratorstwo pana Fouquet?
 — Tak mówią!
 — Urząd, który go czyni nietykalnym,, on chce sprzedać? ha, ha, ha!
 I Vanel zaczął się śmiać.
 — Czybyś lękał się tego urzędu? — zapytał Colbert poważnie.
 — Lękać się! nie...
 — Może nie masz chęci?
 — Jaśnie wielmożny pan żartuje ze mnie — odpowiedział Vanel — jakże to być może, ażeby radca parlamentu nie miał chęci zostać prokuratorem generalnym?
 — A zatem, panie Vanel, ponieważ ja panu mówię, że urząd ten jest do sprzedania...
 — Jaśnie wielmożny pan wie napewno?
 — Takie obiegają pogołski.
 — A ja powtarzam, że to niepodobna, gdyż nigdy człowiek nie rzuci tarczy, która osłania jego honor, majątek i życie.
 — Czasem są tacy głupcy, panie Vanel, którym się zdaje, że nic złego dotknąć ich nie może.
 — Prawda, jaśnie wielmożny panie, ale ci głupcy nie zrobią tej niedorzeczności dla wszystkich na świecie Vanelów.
 — A to dlaczego?
 — Bo Vanelowie są ubodzy.
 — Prawda, urząd pana Fouquet gruboby kosztował. Cobyś też dał za niego?
 — To, co tylko posiadam, jaśnie wielmożny panie.
 — Czyli?
 — Około 40,000 liwrów!
 — A urząd ten wart jest?....
 — Najmniej półtora miljona. Znam takich, co już dawali za niego miljon siedemkroć, a pan Fouquet nie sprzedał. Gdyby