Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/175

—   175   —

przypadek zrządził, żeby pan Fouquet chciał sprzedać, w co nie wierzę, chociaż o tem wspominano...
 — Aha! mówił ci ktoś o tem; i któż to taki?
 — Pan de Gourville, pan Pellisson, ale to tylko tak nawiasowo.
 — A gdyby pan Fouquet istotnie chciał sprzedać...
 — To i wówczas nie kupiłbym, gdyż pan nadintendent sprzedałby go tylko za gotówkę, a któż jest w stanie odrazu miljon liwrów położyć na stół?
 — Więc czy chcesz być, panie Vanel, prokuratorem generalnym? — rzekł Colbert najspokojniej.
 — Ja? — krzyknął tenże. — Ależ przecie miałem zaszczyt przedstawić jaśnie wielmożnemu panu, że do tego brakuje mi najmniej miljona stu tysięcy liwrów.
 — Pożyczysz tej sumy od przyjaciół!
 — Nie mam bogatszych ode mnie przyjaciół.
 — W potrzebie zaręczę za ciebie.
 — Strzeż się przysłowia, jaśnie wielmożny panie!
 — Jakiego?
 — Kto ręczy, ten i płaci.
 — Mniejsza o to.
 Vanel powstał, cały wzruszony tak nagłą i niespodziewaną ofiarą, uczynioną mu przez człowieka, który nigdy prawie nie żartował.
 — Nie naigrawaj się ze mnie, jaśnie wielmożny panie!
 — No, kończmy prędko, panie Vanel. Mówisz, że pan Gourville wspominał ci coś o tym urzędzie pana Fouquet?
 — I pan Pellisson również!
 — A więc, panie Vanel, pójdźże zaraz poszukać albo pana Gourville, albo pana Pellisson, a może znasz kogo z przyjaciół pana Fouquet?
 — Znam dobrze pana de la Fontaine.
 — La Fontaine, wierszopisarza.
 — Tego samego, on robił wiersze dla mojej żony, wtenczas, kiedy pan Fouquet był naszym przyjacielem.