Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/176

—   176   —

 — Udaj się więc do niego, aby wyrobić sobie rozmowę z panem nadintendentem.
 — Dobrze, ale pieniądze?
 — Już się o to nie turbuj; na dzień i godzinę oznaczoną będziesz je miał.
 — Jaśnie wielmożny panie, taka wspaniałomyślność przyćmi królewską, a o wiele przewyższa pana Fouquet!
 — Chwilkę, panie... nie uwodźmy się słowami. Ja nie robię darowizny z miljona czterech kroć stu tysięcy liwrów, panie Vanel, ja mam dzieci.
 — A, panie!... rozumiem, pożyczasz mi tylko, to dosyć.
 — Tak, pożyczam tylko.
 — Żądaj procentu i pewności, jakiej ci się spodoba, Jaśnie wielmożny panie, jestem gotów, a i wtenczas powtórzę, że wspaniałomyślnością przewyższasz króla i pana Fouquet. Jakież są pańskie warunki?...
 — Zwrot sumy w ciągu lat ośmiu.
 — O!... bardzo dobrze.
 — Gwarancję stanowić będzie sam urząd.
 — Doskonale, i to wszystko?...
 — Czekaj, zawaruję sobie prawo odkupienia urzędu, dając ci 500,000 liwrów zysku, gdybyś przy tem urzędowaniu postępował przeciw interesom króla i moim zamiarom.
 — A!... a!... — rzekł Vanel, trochę wzruszony.
 — Czy warunek ten ma w sobie coś, co ci się nie podoba, panie Vanel? — rzekł Colbert ozięble.
 — Nie, bynajmniej — odpowiedział Vanel z pośpiechem.
 — A więc podpiszemy umowę, kiedy zechcesz. Ale idź do przyjaciół pana Fouquet.
 — W tej chwili.
 — I staraj się widzieć z nadintendentem.
 — Dobrze, Jaśnie wielmożny panie.
 — I nie rób trudności.
 — Rozumiem.
 — A jak się ułożysz?