Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/179

—   179   —

 — Wasza Królewska Mość cierpisz?... — rzekła.
 — Trochę.
 — Pan Vallot jest tu niedaleko, zdaje mi się u księżny.
 — U księżny? pocóż?
 — Księżna ma atak nerwowy.
 — A to mi słabość. Pan Vallot wcale tam nie potrzebny; inny doktór z pewnością wyleczyłby księżnę...
 Pani Motteville zdziwiona, podniosła raz jeszcze oczy.
 — Inny lekarz, niż pan Vallot — rzekła — któż to taki?
 — Zajęcie, praca, moja kochana. O! jeżeli tu jest kto chory, to tylko moja biedna córka.
 — I Wasza Królewska Mość także.
 — Tego wieczora mniej.
 — Nie dowierzaj temu, Wasza Królewska Mość.
 I jakby dla usprawiedliwienia tej pogróżki pani de Motteville, królowa uczuła gwałtowne boleści, tak, że aż zbladła i przechyliła się na krześle.
 — Krople — rzekła zcicha.
 — Ba, ba — rzekła Molina i, nie śpiesząc się wcale, wydostała z szafy bardzo dużą flaszkę kryształową i, odetkawszy, podała królowej.
 Ta wąchała je po kilkakroć chciwie i rzekła zcicha:
 — Tem cierpieniem Bóg mię zabije. Niech się dzieje jego wola.
 — E! nie umiera się dlatego, że się trochę źle zrobiło — rzekła Molina, stawiając flaszkę na miejsce.
 — Wasza Królewska Mość ma się teraz dobrze?... — spytała pani de Motteville.
 — Trochę mi lepiej.
 — Trzeba pójść do łóżka — rzekła Molina.
 — Zaraz, Molino.
 — Zostawmy królowę — rzekła uparta hiszpanka.
 Pani de Motteville wstała, duże czyste łzy, jak łzy dziecięcia, płynęły wolno po bladych licach królowej. Molina, spostrzegłszy to, wytężyła na Annę Austrjacką czujne czarne oczy.