Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/181

—   181   —

 — Nie mogę, ale mogę ci przebaczyć, jeżeli zdejmiesz maskę!
 — Uczyniłam ślub, że nieść będę pomoc zmartwionym lub cierpiącym, nie dozwalając im nigdy widzieć mej twarzy. Mogłabym ulżyć cierpieniom duszy i ciała Waszej Królewskiej Mości, ale ponieważ Wasza Królewska Mość wzbraniasz mi, więc żegnam.
 Słowa te, wymówione były głosem tak dźwięcznym i z takiem uszanowaniem, że rozbroiły gniew i podejrzenia królowej, nie zmniejszając wszakże ciekawości.
 — Masz rację, nie przystoi ludziom cierpiącym wzgardzać radami, które Bóg im zsyła. Mów, pani!... i obyś mogła, jak mówisz, przynieść ulgę memu ciału. Niestety, przeczuwam, że Bóg chce okrutnie mnie doświadczać!
 — Mówmy trochę o duszy, jeżeli się Waszej Królewskiej Mości podoba — rzekła Beginka — o duszy, która, jestem tego pewną, cierpi także.
 — Jeśli uważasz się za prorokinię, czytającą w sercu i znającą przyszłość, to odejdź — boję się przyszłości.
 — Zdaje mi się — rzekła śmiało Beginka — że więcej boisz się przeszłości.
 Jeszcze nie skończyła tych wyrazów, gdy królowa podniosła się.
 — Mów — krzyknęła królowa tonem rozkazującym — mów, wytłumacz się, zrozumiale i dokładnie, bo jeżeli nie...
 — Nie groź mi, królowo — rzekła z pokorą Beginka — przybyłam od jednej z twoich przyjaciółek.
 — Dowiedź więc tego. Ulżyj, zamiast rozjątrzać.
 — Bardzo łatwo!... i Wasza Królewska Mość osądzisz, czy mnie nie przysyła jej przyjaciółka.
 — Zobaczymy.
 — Jakie nieszczęście spotkało Waszą Królewską Mość przed dwudziestu trzema laty?
 — Ależ... wielkie nieszczęście: Czyż nie straciłam króla?
 — Nie mówię o tego rodzaju nieszczęściach. Ja chcę tylko zapytać, czy od czasu... urodzenia się króla... niedorzeczność