Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/189

—   189   —

 — O mnie. O! nie zniżaj W. K. Mość oczu swoich aż do mnie?
 — Dlaczego? Czyż nie jesteś najdawniejszą przyjaciółką? Chyba, że się gniewasz?
 — Ja? mój Boże? za cóż. Czyżbym przyszła do W. K. Mości, gdybym miała jaką ku niej urazę! jaki powód żalu?
 — Księżno! lata nas już gniotą. Trzeba się opierać śmierci, która już nam grozi.
 — W. K. Mość rozrzewniasz mię, tak uprzejmie do mnie przemawiając!
 — Nikt mię tak nie kochał, nikt tak wiernie nie służył, jak ty, księżno.
 — W. K. Mość raczy sobie to przypominać?
 — Zawsze! księżno. Daj dowód przyjaźni.
 — Jaki?
 — Żądaj czego ode mnie!
 — A więc W. K. Mość możesz mi sprawić nieopisaną, nieporównaną radość.
 — Cóż takiego? — rzekła królowa — ale przedewszystkiem, moja droga de Chevreuse, pamiętaj, że jestem pod władzą syna, jak niegdyś byłam pod władzą męża.
 — Dobrze!... Spraw mi ten zaszczyt, pani, i przepędź kilka dni u mnie w Dampierre!...
 — I nic więcej?... — krzyknęła królowa osłupiała.
 — Nic.
 — Nic więcej, jakto?....
 — Mój Boże!... Czyżbyś mogła przypuścić, ażebym nie żądała najwyższego dobrodziejstwa. Jeżeli tak myślisz, toś mię jeszcze nie poznała. No, zgadzasz się na to?...
 — Z całego serca!...
 — O!... dziękuję ci.
 — I będę bardzo szczęśliwą — rzekła królowa z niedowierzaniem — jeżeli moja obecność będzie ci mogła być użyteczną!...
 — Użyteczną!... — rzekła księżna, śmiejąc się — o!... nie!...