Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/19

—   19   —

 — Sądzę, że Wasza Królewska Mość jest już powiadomiony, i nie chciałbym go utrudzać powtarzaniem.
 — Nie, nie lękaj się tego.
 Manicamp spojrzał wkoło siebie, widział, że d‘Artagnan stoi, oparty o ścianę z twarzą spokojną, dobroduszną, a Saint-Agnan, z którym przyszedł, stoi oparty o krzesło królewskie z takim samym wyrazem twarzy. Zdecydował się zatem mówić.
 — Wasza Królewska Mość wie, że wypadki na łowach są rzeczą zwyczajną.
 — Na łowach?...
 — Tak, osobliwie przy zasadzaniu się na zwierza?...
 — A!... — rzekł król — wiec to przy zasadzce na zwierza przytrafił się wypadek?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie — odważył się powiedzieć Manicamp — czy Wasza Królewska Mość nie wie o tem?...
 Król, który nienawidził kłamstwa odpowiedział dość ostro:
 — Że przy zasadzce wypadek się przytrafił?
 — Tak, na nieszczęście, Najjaśniejszy Panie.
 — Na jakiego zwierza była zasadzka?...
 — Na dzika, Najjaśniejszy Panie.
 — A!... co za szalona myśl przyszła panu de Guiche samemu iść na dzika; to zabawa dobra dla wieśniaka, ale dla syna marszałka de Grammont, który ma poddostatkiem psów łuczników, aby polować jak szlachcic.
 Manicamp wzruszył ramionami.
 — Młodość jest lekkomyślnością — rzekł krótko.
 — No... Mów pan dalej — podchwycił król.
 Manicamp nie śmiejąc powiedzieć prawdy i cedząc po wyrazie, jak ten, co, wchodząc na bagno, za każdym krokiem próbuje, nim stąpi, wykrztusił;
 — Najjaśniejszy Panie, biedny Guiche sam udał się na zasadzkę.
 — Sam!... śliczny myśliwy!... czy pan de Guiche nie wie, że dzik zwraca się na strzał.
 — To właśnie mu się przytrafiło, Najjaśniejszy Panie.
 — Zatem wiedział o zwierzu.