Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/190

—   190   —

nie!... tylko przyjemną, miłą, rozkoszną. A więc to już przyrzeczone?...
 — Najsolenniej!...
 Księżna porwała rękę królowej i obsypała ją pocałunkami.
 — To dobra kobieta — pomyślała królowa — dobra i szlachetnego umysłu.
 — Wasza Królewska Mość zgadza się na to — rzekła księżna — że odwiedziny te nastąpią za dni piętnaście?...
 — Zgoda!... ale dlaczego?...
 — Dlatego, że ludzie, wiedząc, iż jestem w niełasce, nie chcieli mi pożyczyć 100,000 talarów na wyrestaurowanie Dampierre. Ale teraz, gdy się dowiedzą, że to potrzebne jest na godne przyjęcie Waszej Królewskiej Mości, wszystkie kapitały Paryża spłyną do ranie!
 — A!... — rzekła królowa, poruszając głową, gdyż pojęła zupełnie księżnę. — Sto tysięcy talarów. A więc potrzeba 100,000 talarów na odnowienie Dampierre?...
 — Nie więcej.
 — Jeżeli chcesz, ja ci ich pożyczę!...
 — Doprawdy?...
 — Słowo królowej!... 100,000 talarów, to nie tak wiele.