Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/196

—   196   —

 — Znalazłeś nabywcę na mój urząd prokuratora generalnego — krzyknął Fouquet.
 — Tak, panie!
 — Ależ pan nadintendent nigdy nie mówił, że chce go sprzedać — rzekł Pellisson.
 — Przepraszam, sam o tem mówiłeś — odrzekł Conrart.
 — Jestem tego świadkiem — dodał Gourville.
 — Bo mu żal tych pięknych mów, które dla mnie robi — podchwycił, śmiejąc się, Fouquet. — Ale któż jest tym nabywcą?
 — Czarny ptak, radca parlamentu, człowiek poczciwy!
 — Jak się nazywa?
 — Vanel.
 — Vanel?... — krzyknął Fouquet — Vanel, mąż...
 — A tak, jej mąż.
 — Dobry człowiek — rzekł Fouquet z zajęciem — i on chce zostać prokuratorem generalnym? Ależ to bardzo pocieszne! opowiedz to nam, La Fontaine!
 — To bardzo naturalne. Kiedy niekiedy widuję się z nim u niego. Teraz spotkałem go, przechodzącego na placu Bastylji, właśnie w tej chwili, kiedym miał wziąć powóz do Saint-Mande. Przystępuje do mnie, ściska, prowadzi do oberży pod znakiem fiakra i opowiada mi swoje zmartwienia.
 — To on ma zmartwienia?
 — Tak; żona jego pełna jest ambicyj.
 — I opowiadał ci...
 — Że mu wspominano o urzędzie w parlamencie, że nazwisko pana Fouquet było wymówione, że odtąd pani Vanel marzy, aby się tytułować prokuratorową generalną, i umiera każdej nocy, w której jej się o tem nie śni.
 — Biedna kobieta — rzekł Fouquet.
 — Ale poczekaj pan! Conrart mówi mi zawsze, że ja nie umiem robić interesów, zobaczysz, więc jakem ten poprowadził.
 — Zobaczymy!