Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/197

—   197   —

 — A wiesz pan o tem — rzekłem do Vanela — że to rzecz bardzo droga, taki urząd prokuratora generalnego.
 — A wieleż naprzykład kosztuje?
 — Pan Fouquet nie przyjąłby jednego miljiona siedmiuset tysięcy liwrów.
 — Moja żona — rzekł Yanel — szacowała ten urząd tak coś około jednego miljona czterech set tysięcy liwrów.
 — Gotówką?... spytałem go.
 — Tak! gdyż sprzedała dobra w Gurenne i ma gotówkę.
 — To ładna sumka do wzięcia naraz — szepnął Fouquet, który dotąd się nie odzywał.
 — Kończę wiec — wyrzekł La Fontaine — Yanel, ten czarny, uparty ptak, wiedząc iż jadę do Saint-Mande, błagał ażebym go wziął z sobą i przedstawił, jeśli to być może, Jaśnie wielmożnemu panu!
 — A wiec...
 — A wiec jest on tutaj, na łące Bel-Air.
 — Jak chrząszcz.
 — I cóż, panie Fouquet?
 — Nie wypada, ażeby mąż pani Vanel dostał kataru, poślij po niego, La Fontaine, skoro wiesz, gdzie jest.
 — Biegnę sam.
 — A ja ci towarzyszę, poniosę worki z pieniędzmi.
 — Tylko bez tych żartów — rzekł surowo Fouquet. — Jeżeli mamy zrobić interes, to poważnie. A przedewszystkiem trzeba być gościnnym. Wytłumacz mi La Fontaine i przeproś, że musiał czekać, gdyż nie wiedziałem, że się tu znajduje.
 W kwadrans potem pan Vanel wprowadzony został do gabinetu, który już opisaliśmy na początku naszej powieści.
 Fouquet, widząc go wchodzącego, zawołał Pellissona i coś mu szepnął do ucha.
 — Pamiętaj o tem dobrze — rzekł — ażeby wszystkie srebra, wszystkie brylanty zapakowane były do karety. Weź kare konie, jubiler niech przyjedzie z tobą, spóźnisz wieczerzę aż do przybycia pani de Belliere.