Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/198

—   198   —

 Vanel skłonił się nadintendentowi i chciał wszcząć przemowę.
 — Nie rób pan ceremonij!... — rzekł doń grzecznie Fouquet, zdaje mi się, że chcesz nabyć mój urząd?
 — Jaśnie wielmożny panie!...
 — Wiele możesz mi dać za niego?
 — Jaśnie wielmożny pan raczy oznaczyć cenę. Wiem, że już mu to proponowano.
 — Pani Vanel, jak mi mówiono, ceni go miljon czterysta tysięcy liwrów.
 — To jest wszystko, co posiadamy.
 — Czy możesz pan dać tę sumę zaraz?
 — Nie mam jej przy sobie — rzekł dobrodusznie Vanel, ogłuszony taką prostota i wielkością, bo spodziewał się wybiegów i targów.
 — A kiedy ją pan mieć możesz?
 — Kiedy się spodoba Jaśnie wielmożnemu panu.
 I zadrżał na myśl, że Fouquet może żartuje z niego.
 — Gdyby nie było potrzeby wracać do Paryża, powiedziałbym, że natychmiast.
 — O! Jaśnie wielmożny panie!...
 — Ale — przerwał nadinitendent — oznaczmy wypłatę i podpisy na jutro zrana.
 — Niech i tak będzie — odrzekł Vanel osłupiały.
 — O godzinie szóstej — rzekł Fouquet.
 — O szóstej — powtórzył Vanel.
 — Do widzenia, panie Vanel, ucałuj ode mnie raczki pani Vanel.