Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/20

—   20   —

 — Tak, Najjaśniejszy Panie. Wieśniacy widzieli go w kartoflach.
 — Jakież to było — zwierzę?...
 — Odyniec.
 — Trzeba było zatem uprzedzić mnie, panie, że pan de Guiche ma zamiar samobójstwa, bo przecie widziałem go na łowach i wiem że jest doświadczonym myśliwym. Kiedy strzela do grubego zwierza i przy psach, przedsiębierze wszelkie ostrożności i strzela z karabinu, nie zaś jak teraz, z pistoletów.
 Manicamp zadrżał.
 — Z pistoletów zbytkownych, dobrych do pojedynku z ludźmi, ale nie z dzikiem!... cóż u djabła!...
 — Najjaśniejszy Panie, są rzeczy, które nie dadzą się wytłumaczyć.
 — Masz słuszność, i wypadek, który nas zajmuje, jest jednym z takich. Mów pan dalej.
 — Otóż tak się rzecz miała, Najjaśniejszy Panie, hrabia de Guiche czekał na dzika....
 — Konno czy pieszo?... — zapytał król.
 — Konno, strzelił do zwierza i chybił.
 — Niezręczny!...
 — Zwierzę zwróciło się na niego.
 — I zabiło mu konia.
 — Wasza Królewska Mość wie o wszystkiem.
 — Mówiono, mi, że znaleziono zabitego konia przy drodze w lasku Rochin. Domyślam się, że to był koń pana de Guiche.
 — Rzeczywiście jego, Najjaśniejszy Panie.
 — No, to co do konia, dobrze, ale co do pana de Guiche?...
 — De Guiche powalony na ziemię, szamotał się z dzikiem i raniony został w rękę i piersi.
 — Straszny wypadek, przyznać należy — rzekł król — ale z winy samego hrabiego. Któż na takie zwierzę chodzi z pistoletami?.. czy zapomniał bajki o Adonisie?...
 Manicamp w ucho się podrapał.
 — Prawda — rzekł — wielka nieroztropność.