Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/200

—   200   —

 Potem napisał asygnację na miljon czterysta tysięcy liwrów, płatną nazajutrz przed południem.
 — Sto tysięcy liwrów zysku!... — krzyknął jubiler — a!... Jaśnie wielmożny panie, co za wspaniałomyślność!
 — Panie — odrzekł Fouquet dotykając jego ramienia — są grzeczności, które nigdy nie dadzą się opłacić.
 Fouquet, wypuściwszy jubilera bocznemi drzwiami, poszedł przywitać panią de Belliere, którą już inni współbiesiadnicy otaczali. Pani de Belliere była piękna, a tego dnia szczególnie jaśniała wdziękami.
 — Czy panowie uważacie — rzekł Fouquet — że pani jest dzisiaj nieporównanie piękna. A wiecie dlaczego?
 — Bo jest najpiękniejszą z kobiet — rzekł ktoś z obecnych.
 — Nie, ale dlatego, że jest z nich najlepszą. A jednak!...
 — A jednak... — odrzekła z uśmiechem.
 — A jednak wszystkie brylanty, które pani dziś ma na sobie są fałszywe.
 Zarumieniła się.
 — O!.. o!... — zawołali wszyscy — to można bez obawy powiedzieć o kobiecie, która ma najpiękniejsze klejnoty w Paryżu!
 — I cóż?... — rzekł cicho Fouquet do Pellissona.
 — A cóż!... teraz rozumiem — odrzekł tenże. — I dobrze pan zrobiłeś.
 — No przecież!... — wyrzekł Fouquet, uśmiechając się!
 — Podano do stołu, Jaśnie wielmożny panie, — odezwał się poważnie Vatel.
 Biesiadnicy trochę prędzej, niżby to wypadało uczynić w salonach ministra, ruszyli do sali jadalnej, gdzie oczekiwał ich wspaniały widok. Na stołach pośród mnóstwa świateł i kwiatów, jaśniały naczynia złote i srebrne najkosztowniejsze, jakie tylko kiedy można było widzieć: były to resztki owej dawnej okazałości, na którą rzemieślnicy, sprowadzeni przez Medyceuszów z Florencji, wysilali się misternością roboty, dla przyozdobienia stołów pańskich, wówczas kiedy jeszcze dosyć było