Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/206

—   206   —

 — Uważaj — przerwał zimno Aramis — zdaje mi się, że nie jesteś przy zdrowych zmysłach, mój przyjacielu, uspokój się!
 — Powiadam ci — rzekł Fouquet — że niedawno przyszedł pewien jegomość, przysłany przez moich przyjaciół, i ofiarował mi miljon czterysta tysięcy za mój urząd, a ja go sprzedałem.
 — Potrzebowałeś zapewne gwałtownie pieniędzy — rzekł wreszcie.
 — Tak, na zapłacenie długu honorowego.
 I w krótkich słowach opowiedział wspaniałomyślność pani de Belliere i sposób, w jaki zdawało mu się najstosowniej odpłacić za nią.
 — To czyn szlachetny! I kosztuje cię?...
 — Właśnie miljon czterysta tysięcy liwrów to jest cenę mego urzędu.
 — Którą już odebrałeś, bez zastanowienia się! o nierozsądny przyjacielu!
 — Jeszcze nie odebrałem pieniędzy, ale jutro odbieram.
 — A zatem jeszcze nie skończone?
 — Trzeba to skończyć, gdyż dałem jubilerowi przekaz do mojej kasy na południe, a o szóstej zrana pieniądze od nabywcy tam wpłyną.
 — Chwała Bogu — rzekł Aramis, klaszcząc w dłonie — nic jeszcze nie stracone, bo jeszcze nie odebrałeś pieniędzy.
 — Ależ jubiler?
 — Dostaniesz ode mnie ten miljon czterysta tysięcy liwrów o trzy kwadranse na dwunastą!
 — Zaczekaj, zaczekaj, ależ tego poranku o szóstej podpisuję umowę.
 — O! już ci ręczę, że jej nie podpiszesz!
 — Dałem na to słowo, kawalerze!
 — Jeżeliś je dał, to je cofniesz, oto i wszystko!
 — O! co mi to mówisz?.... — zawołał Fouquet z wyrazem rzetelnej szczerości — cofnąć słowo, kiedy się nazywa Fouquetem!