Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/208

—   208   —

 Na to Aramis przystąpił do Fouqueta i wziął go za rękę!
 — Czy znasz nazwisko — rzekł z zimną krwią — teraźniejszego kochanka pani Vanel?
 — A!.. ma nowego kochanka, nie wiedziałem, i na honor nie wiem, jak on się nazywa....
 — Nazywa się Jan Chrzciciel Colbert, jest intendentem skarbu, mieszka przy ulicy Croix-des-Petits-Champs, tam, gdzie pani de Chevreuse zaniosła tego wieczora listy kardynała Mazariniego, chcąc je sprzedać.
 — Mój Boże!... — rzekł Fouquet, ocierając potem zlane czoło — mój Boże!...
 — Pojmujesz już więc, nieprawdaż?... zrozumiałeś?..
 — Tak!... że jestem zgubiony.
 — Czyż nie zdaje ci się teraz, że warto mniej trochę, niż Regulus być niewolnikiem słowa?...
 — Nie!.. — rzekł Fouquet.
 — Ludzie uparci zawsze tak postępują, aby ich podziwiano!..
 Fouquet podał rękę Aramisowi. W tej chwili bogato ozdobiony zegar wybił godzinę szóstą. Drzwi skrzypnęły w przedpokoju.
 — Pan Vanel — rzekł Gourville u drzwi gabinetu — pyta, czy Jaśnie wielmożny pan zechce go przyjąć!...
 Fouquet odwrócił oczy od Aramisa i odpowiedział:
 — Prosić pana Vanela.