Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/21

—   21   —

 — Wytłumacz to, panie Manicamp.
 — Najjaśniejszy Panie, co przeznaczone, to nieuniknione.
 — A!.. pan jesteś fatalista?...
 Manicamp był jak na szpilkach.
 — Gniewam się na ciebie, panie Manicamp — mówił król.
 — Na mnie, Najjaśniejszy Panie?...
 — Tak; jak mogłeś, będąc przyjacielem pana de Guiche i wiedząc, że ulega podobnym szałom, nie powstrzymać go?...
 Manicamp sam nie wiedział, co ma czynić; ton mowy króla nie był tonem człowieka dowierzającego. Z drugiej strony ton ten nie miał ani surowości, jakiej wymagała ta okoliczność, ani badawczego nalegania. W głosie było więcej żartobliwości, niż groźby.
 — I mówisz pan, że konia pana de Guiche znaleziono zabitego?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — I wcale cię to nie zdziwiło?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, na ostatniem polowaniu, pan de Saint-Maure, Wasza Królewska Mość przypomina sobie, miał pod sobą tak samo zabitego konia.
 — Tak, ale z rozpłatanym brzuchem.
 — Zapewne, Najjaśniejszy Panie.
 — I gdyby koń pana de Guiche również miał brzuch rozpłatany, wcale by mnie to nie dziwiło.
 Manicamp otworzył wielkie oczy.
 — Ale to mnie właśnie zadziwia — mówił król dalej — że koń pana de Guiche zamiast mieć brzuch rozpłatany, ma strzaskany łeb.
 Manicamp zmieszał się.
 — Jeżeli się nie mylę — rzekł król — wszak w skronie konia pana de Guiche trafiono?... Przyznaj, panie Manicamp, że to szczególniejsze.
 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedział Manicamp — wiesz, że koń jest zwierzęciem bardzo zmyślnem i widać usiłował się bronić.