Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/221

—   221   —

 — Ja też nie chcę, ażeby cię to obchodziło! Pytasz mię, a ja ci opowiadam. Chcesz dowiedzieć się historyjek, opowiadam ci je, a ty zrób sobie z niemi, co chcesz!
 Raul uderzył się w głowę z rozpaczą.
 — A!... to śmierci się równa!... — zawołał.
 — Jużeś mi to powiedział.
 — Prawda, masz słuszność.
 I postąpił ku drzwiom, jakby chciał wyjść.
 — Dokąd idziesz? — rzekł d‘Artagnan.
 — Chcę zobaczyć kogoś, kto mi powie prawdę!
 — Któż taki?
 — Kobieta!
 — Panna de La Valliere, nieprawdaż? — rzekł d‘Artagnan z uśmiechem — wiesz doskonały masz pomysł, szukasz pociechy i zaraz ją znajdziesz. Bo pewno ona sama o sobie nic złego nie powie.
 — Mylisz się, panie — odpowiedział Raul — kobieta, do której się udam, wiele powie mi złego.
 — Założę się, że to Montalais?
 — Tak, Montalais.
 — A, mój przyjacielu, w podobnem zdarzeniu ta kobieta przesadzi ci dobre lub złe. Nie zaczepiaj Montalais, mój Raulu!
 — Chyba nie dla tej przyczyny odradzasz mi Montalais.
 — Prawda, przyznaję. Zresztą pocóż mam z tobą drażnić się, jak kot z myszą. Żal mi cię doprawdy. I jeżeli żądam, ażebyś nie mówił teraz z Montalais, to jedynie dlatego, że musiałbyś wydać swoją tajemnicę, a możeby jej nadużyto. Zaczekaj.
 — Nie mogę!
 — Napisz do Montalais, prosząc ją, ażeby się zobaczyła z tobą.
 — A!... — wykrzyknął Raul, chwytając pióro, które mu kapitan podał.
 W tejże chwili drzwi się otworzyły i jeden z muszkieterów zbliżył się do d‘Artagnana.