Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/222

—   222   —

 — Kapitanie — rzekł — panna Montalais jest tu i chce z panem mówić.
 — Ze mną — mruknął d‘Artagnan. — Niech wejdzie, a przekonam się, czy to ze mną chce mówić.
 Przebiegły kapitan zgadł. Montalais, wchodząc i spostrzegając Raula, krzyknęła.
 — Pan, pan, o!... przebacz mi, panie d‘Artagnan.
 — Przebaczam ci, pani, gdyż wiem, że w moim już wieku, tym, którzy mnie szukają, muszę być bardzo potrzebny.
 — Ja szukam pana de Bragelonne — rzekła Montalais.
 — Jak się to dobrze złożyło, bo właśnie on szuka pani. Raulu!... czy nie chciałbyś pójść z panią?...
 — Z całego serca.
 — Idź więc.
 I wypchnął zlekka Raula z gabinetu.
 Potem, biorąc za rękę Montalais, rzekł:
 — Chciej pani być dobrą i oszczędzać ich oboje!...
 — A!... — odpowiedziała — to nie ja będę z nim rozmawiała.
 — Jakto?...
 — Księżna kazała go szukać!....
 — Doskonale — rzekł d‘Artagnan — skoro tak, ręczę, że za godzinę chłopak będzie uleczony.
 — Albo umrze — odrzekła Montalais z politowaniem. — Do widzenia, panie d‘Artagnan.
 I pobiegła do Raula, który oczekiwał na nią w drugim pokoju bardzo niespokojny i ciekawy rozmowy, która mu nie obiecywała nic dobrego.