Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/237

—   237   —

 — A ja pana przekonam — rzekł Saint-Agnan — żem żadnego listu nie otrzymał.
 I zadzwonił.
 — Basque — zawołał — wiele listów przyniesiono w czasie mojej niebytności.
 — Trzy, panie hrabio.
 — Jakie?
 — List od pana de Fiesque, od pani de La Ferte, a trzeci od pana de La Fuentes.
 — I to wszystko.
 — Wszystko, panie hrabio.
 — To dosyć — przerwał Porthos. — Bardzo dobrze, wierzę panu, panie hrabio.
 Saint-Agnan odesłał służącego i sam za nim drzwi zamknął, lecz, wracając, spostrzegł wystający z zamku przyległych drzwi papier, a był to ten sam papier, który Bragelonne wsunął, wychodząc.
 — Co to jest?... — zapytał.
 — He, he — rzekł Porthos.
 — List w dziurce od klucza — zawołał Saint-Agnan.
 — Czy nie będzie to ten sam, o którym mówimy, panie hrabio — rzekł Porthos — zobacz pan!
 — List od pana de Bragelonne — zawołał tenże.
 — A widzisz pan, że miałem słuszność. Oho, kiedy ja co powiem, to...
 — Przyniesiony przez samego pana de Bragelonne — rzekł do siebie hrabia, blednąc. — Ależ jak on tu mógł wejść?
 Saint-Agnan zadzwonił, Basque wszedł.
 — Kto tu był, kiedym pojechał na przechadzkę z królem?
 — Nikt, proszę pana.
 Saint-Agnan zgniótł list, wprzód go przeczytawszy.
 — Jest w tem coś — mruknął zamyślony.
 Porthos, zostawiwszy jeszcze chwilę Saint-Agnana jego myślom, zapytał, kiedy lokaj odszedł:
 — Czy zechcesz pan pomówić ze mną o interesie?