Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/238

—   238   —

 — Zdaje mi się, żem go już wyczytał w tym bilecie, tak dziwnie tu przybyłym — odrzekł Saint-Agnan — pan Bragelonne zapowiada mi bytność swego przyjaciela...
 — Ja jestem jego przyjacielem i właśnie o mnie on mówi.
 — Ażeby mnie wyzwać!
 — Tak.
 — I skarży się, żem go obraził.
 — Okrutnie, śmiertelnie.
 — Ale jakimże sposobem, gdyż jego postępowanie jest tak skryte, że nie mogę zgadnąć powodów?
 — Panie — odpowiedział Porthos — mój przyjaciel zapewne ma słuszność, a co do jego postępowania, jeżeli ono jest tajemniczem, to tylko siebie możesz pan o to oskarżać.
 — Tajemnica, niechże i tak będzie, cóż to za tajemnica?
 — Przebacz pan, że w szczegóły wchodzić nie będę, a to dla bardzo ważnych przyczyn.
 — Które ja doskonale pojmuję. A zatem dotkniemy ich zlekka. No cóż tedy, słucham pana.
 — Najpierwszym powodem jest to, żeś pan zmienił mieszkanie — rzekł Porthos.
 — To prawda, zmieniłem mieszkanie — rzekł Saint-Agnan.
 — Pan przyznałeś? dobrze, to raz — rzekł Porthos, podnosząc palce do góry.
 — Ale cóż znowu! cóż za przykrość mogłem wyrządzić panu de Bragelonne, zmieniając mieszkanie? Niechże mi pan to objaśni, bo ja zgoła tego nie rozumiem.
 — Panie — rzekł Porthos poważnie — to właśnie jest pierwszy powód z pomiędzy innych do urazy, jaką pan de Bragelonne ma do pana, i jeżeli te powody wylicza, to dla tego, że czuje się obrażonym.
 — Ależ to zakrawa na jakąś bezzasadną sprzeczkę — zawołał Saint-Agnan, tupiąc nogą z gniewu.
 — Z tak ugrzecznionym, jak pan de Bragelonne człowiekiem, nie można się czegoś podobnego spodziewać — odezwał się Porthos. — Ale czyż nic pan nie masz dodać w przedmiocie zmiany mieszkania?