Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/239

—   239   —

 — Nic. I cóż dalej?
 — Dalej, uważaj pan dobrze, żem już wymienił jednę przyczynę i tak brzydką, na którą pan mi stanowczo nie odpowiadasz. Uważaj pan tylko, pan zmieniasz mieszkanie, to obraża pana de Bragelonne, i pan się z tego nie chcesz wytłumaczyć. A to doskonale!
 — Jakto — zawołał z gniewem Saint-Agnan, i to z tym większym, im więcej zimnej krwi zachowywał — jakto! ja, zmieniając mieszkanie, mam zapytywać pana de Bragelonne, czy na to zezwoli, czy nie? A to chyba pan żartujesz?
 — Bardzo względnie, panie, bardzo względnie. Ale przyznajesz pan, że to jeszcze niczem w porównaniu z drugą urazą.
 — Zobaczymy, cóż to za druga przyczyna?
 Porthos przybrał minę surową.
 — A ta klapa, mój panie — rzekł — ta klapa?
 Saint-Agnan spuścił głowę.
 — O! jestem zdradzony — szepnął — wszystko wiedzą.
 — O! wszystko wiedzą — rzekł Porthos, chociaż sam nie wiedział nic.
 — Ależ, panie — rzekł Saint-Agnan — czy pan de Bragelonne, przenikając tę tajemnicę, zastanowił się nad tem, ile na siebie i innych sprowadzi niebezpieczeństwa?
 — Pan de Bragelonne nie spodziewa się żadnego niebezpieczeństwa, mój panie, i nie boi się żadnego, czego pan wkrótce przy Boskiej pomocy doświadczysz.
 — To zapamiętały człowiek — pomyślał Saint-Agnan — czegóż on ode mnie chce?
 Poczem dodał głośno:
 — No, panie, załagodźmy tę sprawę.
 — Pan zapomniałeś o portrecie — zawołał Porthos grzmiącym głosem, który ściął krew w żyłach hrabiego.
 — Pan jesteś uosobioną delikatnością, grzecznością i szczerością. Już wiem dokładnie, o co idzie.
 — Tem lepiej — rzekł Porthos.
 — I — mówił dalej Saint-Agnan — dałeś mi pan to poznać