Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/247

—   247   —

 — Nie śmiej się, Najjaśniejszy Panie, niema nic prawdziwszego.
 — Bądź spokojny! ja cię obronię. Ależ opowiedz mi całą sprawę, mój biedny Saint-Agnan. Cóżeś mu zrobił?
 — O jemu nic, ale zdaje się, żem coś zrobił jednemu z jego przyjaciół.
 — A cóżeś mu zrobił?
 — Do licha, dopomogłem komuś do odmówienia mu jego kochanki.
 — I ty to sam przyznajesz?
 — A juścić nie mogę nie przyznać, gdyż tak jest rzeczywiście.
 — W takim razie, winieneś.
 — A! i to Wasza Królewska Mość mówi, żem winien?
 — Tak, i na honor, gdyby cię zabił...
 — To cóż?
 — To... będzie miał słuszność.
 — W takim razie co prędzej podpisz, Najjaśniejszy Panie, ułaskawienie dla mego przeciwnika, który na mnie czeka około Reformatów.
 — Jego imię i kawałek pergaminu.
 — Pergamin leży na stoliku Waszej Królewskiej Mości, a co do jego imienia... to wicehrabia Bragelonne.
 — Wicehrabia Bragelonne — krzyknął król, przechodząc ze śmiechu do największego osłupienia. I po chwili milczenia, w ciągu której otarł pot, jaki mu na czoło wystąpił: — Bragelonne!... — rzekł zcicha.
 — Tak, on, Najjaśniejszy Panie — rzekł Saint-Agnan.
 — Ale przecież on był w Londynie?
 — Ale mogę zaręczyć Waszej Królewskiej Mości, że tam nie jest.
 — I wie o wszystkiem?
 — I o wielu jeszcze innych rzeczach! Jeżeli Wasza Królewska Mość zechce przeczytać list, który do mnie pisał...
 Saint-Agnan wyjął z kieszeni list, już nam znany, a następ-