Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/248

—   248   —

nie powtórzył rozmowę z Porthosem i swoje domysły o obejrzeniu przez Bragelonne‘a tajemnego przejścia.
 Ludwik zwiesił głowę i zamyślił się smutnie. Może w tej chwili coś nakształt zgryzoty przemknęło przez jego serce.
 — O!... — rzekł — a więc tajemnica odrkyta?
 — Najjaśniejszy Panie, postaram się, aby tajemnica ta umarła w piersiach, które ja posiadają — rzekł Saint-Agnan tonem prawdziwie hiszpańskiej chełpliwości.
 I uczynił poruszenie, jakby chciał wyjść z pokoju, lecz król go zatrzymał.
 — Dokąd idziesz?... — spytał.
 — Bić się!
 — Ty bić się!... — wykrzyknął król. — Zaraz, mości hrabio, proszę zaczekać.
 Saint-Agnan poruszył głową, jak uparte dziecko, któremu nie pozwalają skoczyć do studni albo bawić się nożem.
 — Potrzebuję jeszcze objaśnień!
 — Jeżeli tylko o to idzie, niech Wasza Królewska Mość raczy pytać, a ja go objaśnię.
 — Kto ci powiedział, że Bragelonne był w pokoju, o którym mówimy?
 — Bilet w zamku jest tego dowodem.
 — Jakże się on tam dostał?
 — A! ta wiadomość jest bardzo ważną, tembardziej, że wszystkie drzwi były zamknięte, a mój służący, Basquet, miał klucze w kieszeni.
 — Ależ, musiał mu ktoś sprzedać tajemnicę tej klapy.
 — Sprzedać, albo wydać.
 — Dlaczegóż kładziesz tę różnicę?
 — Ponieważ są pewne osoby, Najjaśniejszy Panie, które, będąc wyższe nad cenę zdrady, wydają tajemnice, ale ich nie sprzedają.
 — Co mówisz?
 — Najjaśniejszy Panie, ty, co posiadasz tyle domyślności, nie zechcesz mi przykrości sprawić, ażebym miał wymienić nazwisko.