Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/252

—   252   —

 — A — rzekł król z pewną wyniosłością — więc pan tu przychodzisz ze skargą?
 — Nie będzie to skargą — odrzekł Athos — jeżeli Wasza Królewska Mość... ale wybacz, Najjaśniejszy Panie, że muszę — wrócić do początku.
 — Słucham.
 — Wasza Królewska Mość przypomina sobie, że w czasie odjazdu pana de Buckingham, miałem zaszczyt z nim rozmawiać.
 — W tym czasie... tak... podobno... tak, przypominam sobie, ale tematu naszej rozmowy nie pamiętam.
 Athos zadrżał.
 — Będę miał zaszczyt przypomnieć Waszej Królewskiej Mości. Wówczas prosiłem o rękę panny La Valliere dla pana de Bragelonne.
 — Otóż masz — pomyślał król. — Przypominam sobie — dodał głośno.
 — Wtenczas — mówił dalej Athos — Wasza Królewska Mość tak byłeś dobrym i wspaniałomyślnym względem mnie i pana de Bragelonne, że żadne ze słów Waszej Królewskiej Mości nie wyszło mi z pamięci.
 — Ja?... — rzekł król.
 — Król, którego wówczas prosiłem o pannę La Valliere dla pana de Bragelonne, odmówił mi.
 — To prawda — odpowiedział cicho Ludwik.
 — Kładąc za przyczynę — pośpieszył dodać Athos — że narzeczona nie ma żadnego znaczenia w świecie.
 Ludwik zmuszał się do cierpliwego słuchania.
 — Że... — dodał Athos — nie jest bogata.
 Król wcisnął się głębiej w krzesło.
 — Że jest dość niskiego urodzenia.
 Nowa niecierpliwość ze strony króla.
 — I że wcale nie jest piękną — dodał nielitościwie Athos.
 Ten ostatni pocisk w serce kochanka pozbawił go cierpliwości.
 — No tak, powiedziałem to wszystko.